ویترین

خیره شده بود و مات . مات ِ ویترین های لوکسی که در امتداد ِ خیابان ِ دراز با عشوه و ناز اجناس ِ خود را به تماشا می گذاشتند . مات ِ دختر های جوانی که مات ِ این اجناس می شدند . مات ِ چشم هایی که به یکدیگر خیره در طول هم می دویدند . عرض ِ خیابان را طی می کردند و دوباره به هم می رسیدند و مات در هم یله می شدند .
دسته ی ساک ِ سنگین اش را بی توجه روی دوش اش جابجا کرد و آرام چشم هایش را بست . سعی کرد چیزی ببیند . هیچی نبود ، فقط تاریکی . چند بار پلک زد و چشم هایش را باز کرد . دوباره بست ، باز هم تاریکی . چشم هایش را همانطور بسته به هم فشرد و با سماجت به عمق ِ چشم هایش خیره شد . دو نور ِ نارنجی ِ روشن دید . خیلی شفاف . خیلی روشن . دو مثلث نارنجی ِ روشن و شفاف. دو مثلث ِ متساوی الساقین . دو مثلث ِ نارنجی ِ روشن و شفاف که نوک هاشان به هم مماس بود .
از این تصویر خوش اش آمد . سعی کرد همین را نگه دارد . اما همین تلاش کمرنگشان می کرد ، رنگ ِ نارنجی شان از روشنی می افتاد و دوباره با نگرانی اش روشن و شفاف ظاهر می شدند و دوباره نوک هاشان را با وقاحتی شرم آور به هم می ساییدند .

- مسخره

دیگر فراموش کرده بود که با ساک ِ سنگین اش روی دوش جلوی مغازه ی عروسک فروشی با آن همه عروسک . با آن همه چشم های وق زده و خیره ایستاده است . چشم هایش هنوز بسته بود و با همان دو مثلث ِ نارنجی که همچنان روشن و مات می شدند کلنجار می رفت . دلش می خواست دو مثلث همانطور روشن و شفاف باقی بمانند و او خیره و مات به آنها زل بزند . همین طور زل بزند تا خیابان تاریک شود . زن های خوشگل ِ توی خیابان تاریک شوند . ویترین تاریک شود . اما وقتی به بعد فکر کرد دو مثلث ناپدید شدند و تصویری دیگر با عمقی طولانی جایش را گرفت که در هر گوشه ی آن دو چشم به او خیره شده بودند .
تصویری باز هم روشن و شفاف با چشم هایی روشن و معلق در هر گوشه .

- مسخره ی عوضی . تو شخصیت ِ اول هیچ قصه ای نباید بشوی . نمی توانی بشوی . همیشه حاشیه بوده ای و سیاهی لشگر . نمی توانی خودت را رنگ کنی و جای قهرمان ِ قصه قالب کنی .

حالا می توانست دور هر دو چشم معلق صورتی تصور کند صورت هایی با رنگ ِ پوست شاد و شفاف . همه زیبا و منحصر به فرد با لب هایی شهوانی و نیمه باز . صورت هایی که هر کدام در تخیل ِ وقیحانه شان خود را از بند لباس هایی که در آن محبوس بودند نجات می دادند با اندامی شفاف و روشن متناسب با همان صورت ها و چشم ها که خیره می شدند به او و با هر نفس اش جان می گرفتند .

- آقاجان صبر کن . به خیابان آمده ای ، درست . تمام خاطره هایت را در ساک ِ سنگین ات حمل می کنی ، درست . از دیدن زندگی عادی مردم هیجان زده ای ، درست . شیفته ی پری رویان ِ خیابان شده ای و چشم ها و تن شان ، درست . اما باز هم نمی توانی شخصیت اول قصه شوی . باید فکر کنی که شخصیت های اول ، قصه ها را ترک کرده اند و به جای آنها شخصیت های حاشیه ای و دست چندمی دارند نقش اول را بازی می کنند . فکر کن چه اتفاقی می افتد چسناله های شرم آورت را در قالب قصه هایی شرم آورتر در حوالی پایین تنه ختم کنی ؟

واضح و روشن صورت ها و اندام در عمق چشمانش دیده می شدند و هنوز چشمهایش بسته مانده بود . به هم فشرد ، محکم تر ، تصاویر سر جایش بودند . پس چطور می دید . انگشت اشاره دست راستش را بالا برد و درست میان دو ابرویش گذاشت ، تصویر ناپدید شد . انگشتش را برداشت ، تصویر برگشت . با تعجب چند بار این عمل را تکرار کرد هربار تصویر می رفت و باز می آمد .

- حالا که دیده ای نمی شود به دنبال چشم سوم یا چشم اسفندیار و به هر کجا که دلت می خواهد سرک بکش . چرا قبول نمی کنی لااقل به خودت اعتراف کن باید این صداقت را با صدای شمرده و کوتاه داشته باشی ، شخصیت اصلی این قصه یک نفر نیست ، آن خیابان ِ شلوغ ؛ آن همه چشم های دعوت کننده در خیابان ؛ آن چشم بستن و دیدن دو مثلث نارنجی شفاف . حتی این اعتراف را هم از خاطره های دیگران برداشته ای و به زور به ویترین ِ خود چسبانده ای . شخصیت اصلی این قصه تو نیستی . از قصه بیرون برو .

دسته ی ساک اش را روی دوش اش با توجه جابه جا کرد . چشم هایش را آرام باز کرد . خیلی از چشم ها در طول و عرض خیابان به جوان زردنبوی لاغری در جلوی ویترین ِ عروسک فروشی خیره شده بودند .

                                                                                           M.R

پ.ن : این تعویض قالب ها رو بر من ببخشید در پی بهتر شدنم .

ویترین ِ زَلم زینبو :  تـُــ ـپُــــ ـق

تولدت مبارک خانومی :*